Wandel over de Utrechtse Heuvelrug van Soest naar Hollandsche Rading
Ken je dat? Dat je iets zelf wilt zien als je erover hebt gehoord en gelezen? Onlangs interviewde ik Wim van den Boogaard, belangenbehartiger bij Wandelnet over het succes van de NABO in Soest (Niet Actief Beveiligde Overweg). Vandaag wordt een zonnige dag tussen alle grijze natte dagen, een mooie dag voor een wandeling van station Soest naar station Hollandsche Rading (17,3 km).
Korenmolen de Windhond © Lea van Someren
Soester Eng
De sprinter zet me keurig af op station Soest. Het lijntje naar Baarn maakt een bijzondere bocht om dit dorp. Soest kent maar liefst drie stations. Daar, precies in de bocht ligt station Soest met de onbewaakte spoorovergang naar Soester Eng, die behouden blijft maar dan bewaakt. Dit glooiende akkerbouwgebied ligt hoger dan het dorp zelf. Na het oversteken van de NABO klim ik de stuwwal op. Deze wal werd gevormd in de ijstijd, zoals de hele Utrechtse Heuvelrug. Eenmaal boven is goed te zien dat het dorp om deze heuvel heen is gebouwd. De Korenmolen de Windhond krijgt alle aandacht en lijkt ook te genieten van het zonnetje. Het erf van de molen is vandaag gesloten, dus moet ik er even omheen lopen.
NABO Soester Eng © Lea van Someren
Marskramerpad
Het onderwerp van mijn nieuwsgierigheid achter me latend, wandel ik via een bospad langs het spoor westwaarts om het Marskramerpad op te pikken. Het Lange-Afstand-Wandelpad loopt hier door een gebied met bos en heide, in winterrust. De bomen zijn nagenoeg allemaal kaal. Het Nationaal Park De Utrechtse Heuvelrug wordt slechts onderbroken door de drukke Soestdijkerweg. Daar is het even oppassen geblazen met oversteken. Eenmaal in het gebied Vijverhof zijn de wandelpaden niet goed meer te herkennen door al het blad van de beuken. Het geeft me wel de mogelijkheid om het echte herfstgeluid te horen door met mijn voeten door de los liggende bladeren te schuifelen. Gelukkig zijn er voldoende wit-rode markeringen van het Marskramerpad om me de weg te wijzen.
Bij restaurant Mauritshoeve warm ik me even op met een kop soep voordat ik de laatste kilometers ga lopen. Dit is een gebied dat ik al vaker heb bewandeld, maar het blijft mooi. Ik zie wel dat het watervliegtuig inmiddels is vertrokken en dat dit rijtje villa’s aan de Karnemelksweg nu staat te verkommeren. Zal ongetwijfeld weer goed komen, want het is wel een heel mooi plekje hier.
De sprinter naar Utrecht zie ik voor mijn neus wegrijden. Geen nood, het zonnetje schijnt nog steeds, er is een bankje en ik heb nog wat thee in mijn thermoskan.
Herfstzon © Lea van Someren
