_{Nicoliene van Leeuwen en haar husky Pica © Ernst Koningsveld}

Hoe is wandelen op jouw pad gekomen?

“Ik ben opgegroeid in Den Haag, en daar wandelde mijn moeder met ons naar oma en door de vele parken die daar zijn. En mijn moeder heeft geloof ik wel vijf keer de échte Vierdaagse gelopen. Maar een echt wandelgezin waren we niet. Mijn ouders werkten bij ‘de Post’ en PTT Telecom, en als ik al wist wat ik wilde met mijn leven, dat niet! Een beroepskeuzetest moest me helpen waar mijn interesse lag. Het werd HBO Communicatie. En ja hoor: ik ging werken bij KPN! Dat heb ik zo’n acht jaar volgehouden tot mijn afdeling werd opgeheven. Wat nu? Was de vraag. Ik had de laatste jaren veel gereisd, en gemerkt dat het omgaan met andere culturen, in andere werelden, me goed beviel. Op basis daarvan ben ik reisbegeleider geworden; en dat waren en zijn nog altijd outdoor-reizen, met wandelen en buitenactiviteiten.”

_{Kasteel Groeneveld © Ernst Koningsveld}

Een veelzijdig leven vol verrassingen

“Die reizen brachten me vooral naar Patagonië, Mexico, Oost-Afrika, Canada. Als reisbegeleider kan er altijd iets gebeuren waar jij dan verantwoordelijk voor bent. En je krijgt een flink deel mee van al die verschillende mensen om je heen. Waar de meeste mensen naar zekerheid zoeken en iets willen opbouwen, merkte ik dat ik het leven juist eenvoudig wil houden. Natuurlijk brengt dat ook onzekerheid met zich mee, maar gaf mij ook een levensmotto: ‘Als niets zeker is, is alles mogelijk’. Ik koos ervoor om op Vuurland, in Ushuaia te gaan wonen; echt in de natuur, met een klimaat waar het vijf keer per dag ander weer is. Ik werkte daar als fotograaf met fourwheel-drives en sledehonden, en leerde zo mijn husky Pica (eigenlijk Picante) kennen. Samen trokken we er dagenlang door de ruige natuur. Door omstandigheden keerde ik later terug naar Nederland, om te merken hoe je in korte tijd weer in het bureaucratisch systeem moet passen.” Maar Nicoliene zou Nicoliene niet zijn als ze er niet haar eigen draai aan wist te geven. Ze heeft geen eigen huis, wel een caravan, en mega veel vrijheid. “Zo besloot ik spontaan om de afgelopen drie weken in Spanje een deel van de Camino te gaan lopen. Tentje in de rugzak, en natuurlijk ging Pica mee. Met mijn werk als reisbegeleider en de vrijheid om zelf op reis te gaan als ik het wil, bereik ik dat ik bijna altijd buiten ben, in de natuur, en dat vind ik geweldig.” En oh ja, op Vuurland komt ze nog geregeld terug. “Een deel van mij is er voor altijd mee verbonden.”

_{Op Vuurland © Nicoliene van Leeuwen}

Hoe kwam het dat je donateur van Wandelnet werd?

“Ik ken Wandelnet van de wandelgidsen, die ik vooral bij vrienden zie die veel in Nederland lopen. Nu ik weer wat vaker in Nederland ben, heb ik de ambitie om alle Lange-Afstand-Wandelpaden te gaan lopen. Te beginnen bij het Diagonaalpad (LAW 1) en dan etappe nul bij Lauwersoog. Ik liep al het oudste lange-afstandpad: de ANWB-route van Amsterdam naar Arnhem en ook de Oude Hollandse Waterlinies. Ik was onder de indruk van al dat werk om die paden bewegwijzerd te houden, en vond dat dat mijn steun verdient. En ik wilde eerlijk gezegd ook graag die overzichtskaart met al die LAW’s en Streekpaden dat je als donateur krijgt, om daarop te kunnen inkleuren welke ik al gedaan had.” Ze lacht wat verlegen als ze dit vertelt. "Tja, mensen blijven verzamelaars. En bovendien is wandelen met zo’n gids toch ook veel fijner dan een track volgen op je telefoon.”

Heb je nog een wandeltip?

“Ja zeker: eigenlijk zou elke echte wandelaar zijn telefoon uit moeten zetten, om zo ten volle te genieten van de omgeving waar die doorheen wandelt. Vertraag, kijk om je heen, luister, ruik en proef je omgeving. In dit bosrijke gebied kom ik ook nog op een boekentip: ‘Op zoek naar de moederboom’ van Suzanne Simard, over ‘de wijsheid van bossen’.”